​«الحمد لله من أول الدنیا إلى فنائها و من‏ الآخرة إلى‏ بقائها الحمد لله على کل نعمة أستغفر الله من کل ذنب و أتوب إلیه یا أرحم الراحمین». آیا این ذکر در روایتی وجود دارد و دعایی مأثور است؟

پرسش

معنای این ذکر چیست؟: «الحمد لله من أول الدنیا إلى فنائها و من الآخرة إلى بقائها…». و آیا مجاز است به قصد رجا خوانده شود یا خیر؟

پاسخ اجمالی

در مقدمه‌ی کتاب بحارالانوار و ملحقات آن - که تألیف خود علامه نیست - می‌خوانیم که علامه‌ی مجلسی[1] فرمود یک شب جمعه این دعا را خواندم: «الحمد لله من أول الدنیا إلى فنائها و من‏ الآخرة إلى‏ بقائها الحمد لله على کل نعمة أستغفر الله من کل ذنب و أتوب إلیه یا أرحم الراحمین»؛

ستایش سزاوار خداوند است از ابتدای دنیا تا انتهای آن و از آخرت تا هر زمانی که (تا بی‌نهایت) باقی است. خداوند را ستایش می‌کنم به دلیل تمام نعمت‌هایش! از هر گناهی به درگاه او پوزش طلبیده و توبه می‌کنم. ای دلسوزترین دلسوزان.

وقتی در شب جمعه‌ی هفته‌ی بعد خواستم دوباره آن‌را بخوانم، صدایی از طرف بالا و یا پشت خانه شنیدم که می‌گفت: هنوز ملائکه از کار نوشتن ثواب دفعه قبلی که این دعا را خوانده‌ای فارغ نشده‌اند